Całkiem dobry western, trzeba przyznać. Po trochę rozczarowujących „Dwóch obliczach zemsty” i dość dobrych „Przełomach Missouri”, „Appaloosa” jest trzecim, oglądanym przeze mnie westernem z legendą kina, Marlonem Brando w roli głównej. Wciela się on w postać samotnego kowboja Matteo, powracającego w rodzinne strony po długiej nieobecności. Jego marzeniem jest skończyć wreszcie z zabijaniem (ciekawa scena spowiedzi) i założyć własne ranczo, a podporą tych fantastycznych planów jest dla niego tytułowy ogier. Niestety, nie będzie mu dane zbyt długo nacieszyć się spokojem, bo miejscowy bandyta porywa Appaloosę i ucieka do Meksyku. Matteo stanąć więc musi do kolejnej walki.
„Appaloosa” nie dorównuje na pewno największym dziełom gatunku, ale też film Sidneya J. Furie nie „ginie w tłumie”. Dużym plusem jest oczywiście Marlon Brando, który w roli samotnego, ponurego i trochę zdaje się zmęczonego życiem kowboja wypada naprawdę dobrze. Dorównuje mu John Saxon. Jego Medina, zły do szpiku kości, bezwzględny, ale też tchórzliwy to też bardzo wyrazista postać.
Spokojna, powolna narracja zdaje się współgrać z chęcią wewnętrznego wyciszenia głównego bohatera, a całość dopełniają ciekawe dialogi i leniwa atmosfera wiecznie słonecznego amerykańsko-meksykańskiego pogranicza.
Polecam. 7/10.